Rozdział 7: "Mogę ci pomóc założyć bikini, a nawet je zdjąć."

A tu taka niespodzianka na koniec tego 2013 roku: Wracam na tego bloga! No wiecie, doszłam do wniosku, że mi go brakowało. To w końcu jedno z moich 'dzieci'. Tęskniliście za Monic, Ikerem i resztą? Jeśli tak to bardzo się ciesze i zapraszam na notkę ;) Przepraszam za szablon ,ale jeszcze żadnego nie znalazłam. Buziaki i liczę na gorące powitanie :D No i Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku! ;*

***

[Music]

Monic:

Leżałam wtulona w silne ramiona bramkarza. Gładził delikatnie dłonią moje plecy. Nie, nie poszliśmy na całość. Noc spędziliśmy na rozmowie, piciu wina, pocałunkach. Z każdą minutą znałam go coraz lepiej i to było cudowne uczucie. Przy nim nic mi nie przeszkadzało. Nie było żadnego ale. Wszystko pasowało. Nareszcie coś zaczyna się układać. Cieszę się niezmiernie, choć wiem, że to może długo nie potrwać. Może, dlatego to dla mnie podwójnie ważne. W końcu Iker i chłopaki muszą wrócić do Madrytu. Do swojego życia, rodzin i przyjaciół. Na samą myśl o tym, że mężczyzna leżący obok mnie wyjedzie, zbierało mi się na płacz. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się. Był taki słodki, kiedy spał. Jakoś udało mi się wyplątać z jego objęć i wstać z łóżka. Miałam na sobie bieliznę, a na to jego koszulkę. Poszłam do kuchni i włączyłam ekspres do kawy. Wyciągnęłam dwa kubki, potem z lodówki wyjęłam jajka. Do tego chleb, przyprawy, olej, masło, sok pomarańczowy. Gdy wszystko przygotowałam i wlałam jajka na patelnie poczułam jego dłonie na moim brzuchu. Cudowne perfumy wdarły się w moje nozdrza i cała zadrżałam. Pocałował mnie w kark.
- Witaj księżniczko. Jak się spało? – powiedział tuż przy moim uchu.
- Dzień dobry. Całkiem dobrze i bardzo wygodnie. – odwróciłam się do niego. – A tobie?
- Cudownie. – to mówiąc delikatnie mnie pocałował, jednak na tym nie poprzestał i pogłębił pocałunek. Kiedy wreszcie udało mi się złapać oddech zaśmiałam się.
- Spalę jajecznicę dla ciebie jak będziesz mnie tak rozpraszał.
- Mogę jeść węgiel. – znów wpił się w moje usta i przyciągnął bliżej siebie. Nasze ciała w zetknięciu ze sobą płonęły. Każde muśnięcie jego palców czy ust sprawiało, że cała drżałam i pragnęłam więcej. Odchyliłam głowę do tyłu, a on zaczął całować moją szyję. Jęknęłam cicho i w tym samym momencie usłyszałam odgłos otwieranych drzwi. Odskoczyliśmy od siebie jak poparzeni i równocześnie spojrzeliśmy w stronę wejścia. W progu stały Blanca i Eveline. Spojrzały po sobie i na ich twarz dojrzałam głupie uśmieszki.
- Chyba jajka wam się palą. – powiedziała ze śmiechem moja przyjaciółka i weszła do mieszkania, a za nią blondynka.
- Pewnie został już tylko wiór. A taka jestem głodna. – dodała Rubio i westchnęła.
- Idźcie się tam zająć sobą, a ja zrobię moją mistrzowską jajecznicę. – podsumowała Ortiz i zaczęła wyganiać nas z kuchni.
- To daj nam, chociaż kawę. – poprosiłam, a Blan podała mi dwa kubki. – Dziękuje łaskawco. – powiedziałam z przekąsem.
- Też cie kocham! – odkrzyknęła za nami, a Eve się zaśmiała. Tego jeszcze nie było, żeby ktoś wygonił mnie z własnej kuchni. Pokręciłam głową I razem z Casillasem zamknęliśmy się w mojej sypialni. Usiedliśmy na łóżku, pod kołdrą, z kubkami w dłoniach. Oparłam głowę o jego ramię, a ten pocałował mnie w czubek głowy. Siedzieliśmy w ciszy, popijając gorący napój, słysząc czasem jakieś strzępki z rozmowy dziewczyn. Taki mógłby być każdy mój poranek.

***

Alvaro:

Siedzieliśmy z chłopakami w pokoju Ramosa i piliśmy hektolitry wody. Po udanej imprezie trzeba było wyleczyć kaca. Głowa pękała mi jak nie wiem, do tego brakowało nam Casillasa. Zniknął gdzieś wczoraj i do teraz nie wrócił.
- Te, Sergio, wiesz gdzie się podziewa Iker? – zapytałem od niechcenia.
- A to ty nie wiesz? – zapytał uśmiechnięty Isco. – Lobo dawał naszemu kapitanowi rady jak przeprosić Monic.
- Ogromny bukiet czerwonych róż plus jego wrodzony czar równa się piękna, przeprosinowa noc w jej mieszkaniu. – powiedział Ramos i poruszał śmiesznie brwiami. Chłopaki się zaśmiali, ale mi nie było do śmiechu. Podniosłem się i odstawiając butelkę wyszedłem. Byłem cały nabuzowany. On nie zasługuje na jej wybaczenie! Na nią nie zasługuje! Jest taka piękna, mądra, inteligentna, dowcipna, ciepła i cudowna. Kiedy tylko ją zobaczyłem od razu wiedziałem, że to nie jest zwykła dziewczyna. Niestety zauważyłem też, że Ikerowi również się spodobała. Joder! Ale jeszcze nic straconego. Jeśli odpowiednio się postaram to mogę mieć u niej szanse. Z uśmiechem ruszyłem do centrum miasta. Zapowiada się ciekawy dzień. Uważaj Casillas, Morata nadchodzi!

***

Monic:

Po zjedzeniu przepysznego śniadania zrobionego przez dziewczyny, udaliśmy się, na motorze, do hotelu. Kiedy zsiadaliśmy, Iker ledwo ustał na nogach. Widać było, że to jego pierwszy raz. Pomogłam mu zdjąć kask i pocałowałam go, a potem splatając moje palce z jego ruszyliśmy do środka. Przy wejściu przywitał nas uśmiechnięty od ucha do ucha Santiago. Weszliśmy do hotelowej restauracji gdzie czekali na nas pozostali piłkarze. Chwila, kogoś mi tu brakuje. Gdzie jest Alvaro?
- Cześć chłopaki. – przywitałam się z każdym, a potem razem z bramkarzem usiedliśmy. – Gdzie zgubiliście Morate?
- Wkurzył się o coś i wyszedł bez słowa. – powiedział Mesut popijając sok pomarańczowy. Każdy z chłopaków miał przy sobie dzbanek z wodą i drugi z sokiem. Zaczęłam się śmiać.
- Co cie tak bawi szefowo? My się tu o niego boimy. – powiedział z udawaną grozą Ramos i wyszczerzył się do mnie.
-Widzę, że ciekawą imprezę wczoraj zaliczyliście. – ci tylko spuścili głowy, a ja znowu zaczęłam się śmiać. Tym razem zawtórował mi czarnowłosy.
- Lepiej wy poopowiadajcie jak tam noc wybaczenia. – dodał Isco i puścił do nas oczko. – Musiało być ostro, bo wyglądacie na niewyspanych. – pokręciłam głową.
- Całą noc przegadaliśmy. I mimo wina nie potrzebujemy hektolitrów wody. – pokazałam mu język.
- Jakoś nie wierzę, że tylko gadaliście. No dawajcie jakieś pikantne szczegóły. – Sergio zatarł ręce i wpatrywał się w nas z zaciekawieniem. Co my, okaz w zoo czy jak?
- To uwierz, kolego. – poparł mnie Iker łapiąc pod stołem moją dłoń.
- Zepsuliście nam całą zabawę! Nie będzie małych Ikerków. – rzekł poważnym tonem Francisco i zrobił smutną minę. – A tak chciałem być wujkiem chrzestnym.
- To ja byłbym chrzestnym!
- A nie, bo ja!
- Chłopaki, spokojnie. Póki, co, nie macie się, o co kłócić. – uspokajał ich czarnowłosy, a ja delikatnie gładziłam opuszkami palców jego knykcie. Jak dzieci.
- Dobra, to teraz tak. Jako, że jestem waszą przewodniczką to proponuje wam dzisiaj wycieczkę. Są dwie opcje. Pierwsza to plaża, na której możecie się wykąpać, poopalać, pograć w siatkówkę czy co tam chcecie robić. Druga zaś to dalsze zwiedzanie zabytków. Co wy na to?
- Niezaprzeczalnie opcja numer jeden. – Ozil uniósł do góry kciuk, a pozostała dwójka ochoczo mu przytaknęła.
- To super, bo szczerze, jest za gorąco na zabytki. W takim razie idźcie się przebrać i wziąć rzeczy. Widzimy się tutaj za dziesięć minut. – ruszyli na wyścigi do windy, a ja zaczęłam się w głos śmiać. Normalnie wyrośnięte dzieci.
- A ty nie idziesz się przebrać? Mogę ci pomóc założyć bikini, a nawet je zdjąć. – zamruczał mi do ucha El Santo obejmując mnie w talii.
- Jakiś ty się nagle pomocny zrobił. Poradzę sobie. Widzimy się za chwilę. – musnęłam jego usta i ruszyłam schodami do swojego pokoju hotelowego. Szybko przebrałam się w bikini, a na nie włożyłam sukienkę. Włosy spięłam w wysokiego kucyka. Do torby plażowej spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i zakładając na stopy japonki wyszłam na korytarz. Z dołu dochodziły śmiechy piłkarzy i głos mojego ojca. Chwila, ojca? A co on tam robi? Zeszłam szybko na dół i zobaczyłam jak mój tata w najlepsze żartuje sobie z Królewskimi. Podeszłam do nich.
- Cześć tato. – pocałowałam go w policzek, a chłopaków zatkało. W końcu nie wiedzieli, że jestem córką właściciela hotelu. – Co tu robisz?
- Postanowiłem przywitać moich gości. Ostatnio niestety nie miałem takiej okazji, dlatego teraz nadrabiam zaległości. Słyszałem, że idziecie na plażę. – kiwnęłam głową. – W takim razie nie zatrzymuje i życzę udanego dnia oraz pobytu w moich skromnych progach. – to mówiąc podał każdemu chłopakowi rękę, pocałował mnie w czoło i zniknął za zakrętem. Pewnie szedł na śniadanie do restauracji. Ruszyłam do tylnego wyjścia z hotelu, gdzie czekało auto, które miało zabrać nas na plaże. Dopiero w połowie drogi moi towarzysze odzyskali głos.
- Ty naprawdę jesteś córką właściciela hotelu? – chciał wiedzieć Mesut. Kiwnęłam głową z uśmiechem.
- A my się nie domyśliliśmy. – Alarcon uderzył się otwartą dłonią w czoło. – Tępaki z nas.
- Bez przesady.
- Macie takie samo nazwisko. – Ramos z rezygnacją pokręcił głową.
- Uszy do góry. Jedziemy spędzić cudowny dzień na słońcu. No już, uśmiechy! Takie dla mnie. – dopiero po ostatnim zdaniu wszyscy zgodnie się do mnie wyszczerzyli.
- Czas na plażowanie! – krzyknął Casillas, a reszta powtórzyła za nim i zaczęliśmy się śmiać.

***

Na plaży bawiliśmy się w najlepsze. Graliśmy w siatkówkę, pływaliśmy, opalaliśmy się. Potem zaczęły się zdjęcia na wszystkie możliwe portale społecznościowe i wygłupy. W pewnym momencie wyskoczyliśmy na środek plaży i zaczęliśmy tańczyć dzikie tańce-wygibańce. Niektórzy ludzie patrzyli na nas z politowaniem, inni się śmiali, a jeszcze inni dołączali się do nas. Co chwilę byłam w objęciach innego piłkarza, a potem także poznanych na plaży chłopaków. Nawet nie zauważyłam, że na plaży są jacyś fotoreporterzy. W tym momencie ważna była zabawa i luz. Wyczerpani padliśmy na nasze ręczniki pozwalając by słońce jeszcze trochę nas opaliło, a zmęczone kończyny odpoczęły. Położyłam głowę na torsie Ikera i przymknęłam oczy. Nawet nie wiem, kiedy, zasnęłam. Obudziłam się, czując jak piecze mnie twarz. Z resztą nie tylko ona. Spojrzałam na moich towarzyszy. Wszyscy spali w najlepsze. Każdy z nich był spieczony jak rak. No i ja niestety też. Skóra paliła mnie niesamowicie. Zerknęłam na horyzont, gdzie słońce powoli zachodziło. Podniosłam się i zaczęłam powoli wchodzić do wody. Ohh, jaka ulga. Chłodna woda. Gdy cała się zanurzyłam, zaczęłam pływać oraz rozkoszować się chłodem wody i moim szczęściem. Uśmiechnęłam się i zanurkowałam.

Tym razem nie gif, bo to zdjęcie jest cudowne! Ten uśmiech *...*

The End.

Hej, witajcie. Nie wiem czy ucieszy was ta informacja czy też nie, ale przestaje pisać tego bloga. Nie mam na niego ani weny ani pomysłów i nie widze jego przyszłości. Mam nadzieje, że nie będziecie bardzo złe. W każdym razie w dalszym ciągu zapraszam na moje pozostałe blogi:

- Catherina Jurado

- Ana Puyol , gdzie za niedługo pojawi się kolejna część.

- Kate i Vivien w Londynie (pisane wraz w Foquitą)

Licze na to, że się nie obrazicie i inne blogi będziecie nadal odwiedzać. Do napisania, ale nie tu. PA !

Rozdział 6: "Mama by tego chciała."

Witajcie. Notka krótka, ale nie dałam rady napisać nic innego. Ogólnie ciężko mi się ją pisało. Straciłam pomysł na tego bloga i nie wiem co dalej. Jak coś wymyśle, to napisze kolejny rozdział. Z góry przepraszam za jakoś. 

***

[Music]

Łzy ściekały mi po policzkach, a głowa pękała z bólu, ale nie dbałam o to. To wszystko mnie przerastało. Tom, Iker, a teraz kłótnia z tatą. Może ktoś stwierdzi, że dramatyzuje, ale jestem bardzo wrażliwa. Przeżywam czasem nawet rzeczy, które dla innych są nie ważne lub mało ważne. Taka już jestem. Aż zachciało mi się pisać. Weszłam do mojego hotelowego pokoju i wyjęłam z szuflady notes i długopis. Usiadłam na dywanie opierając się plecami o łóżko i zaczęłam pisać. Po jakimś czasie, masie pozgniatanych kartek i trzem kubkom kawy udało mi się napisać refren.

Where did I go right

How did I get you 

How come all this blue sky around me 

And you found me 

Where did I go right 

How did I get you 

I don't know how I did 

But somehow now I do

Odłożyłam wszystko i zamknęłam oczy. Miałam dość wszystkiego, ale wiedziałam, co muszę zrobić. Otwarłam szafę i wyjęłam sportową torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami. Wyszłam szybko z hotelu i chowając bagaż, weszłam na motor. Kierunek? Barcelona.

***

[Music] 

Na miejscu zameldowałam się w jednym z hoteli ojca. Poprosiłam jednak obsługę o dyskrecję. Nie chciałam, aby ktokolwiek wiedział, gdzie jestem. Zostawiłam bagaże w apartamencie i postanowiłam przywitać się z miastem. Najpierw byłam na Placa de Catalunya. Później przeszłam przez La Rambla do La Boqueria. Zrobiłam zakupy, a potem udałam się do Port Vell. Stanęłam na pomoście i opierając się o barierkę obserwowałam jachty kołyszące się na wodzie. W tych wszystkich miejscach byłam z mamą. Uwielbiałyśmy wycieczki po Barcelonie. Za każdym razem znajdywałyśmy nową, nieznaną nam trasę. Przez całą moją wycieczkę miałam łzy w oczach. Wyjęłam z torebki muszelkę, którą kiedyś dla mnie znalazła. Pocałowałam ją i wrzuciłam do wody.
- Żegnaj mamo. Nawet nie wiesz jak mi ciebie brakuje. – łzy pociekły mi po policzkach, a ja przymknęłam powieki i wdychałam zapach morza. Fala wspomnień przepływała prze moją głowę, a ja czułam ból i smutek. Nareszcie mogłam pożegnać się z mamą. Ale czy tego chciałam? Oczywiście, że nie, ale musiałam. Nie potrafiłam normalnie funkcjonować. Gdyby tylko tata mógł być tu ze mną. Pogrążona w myślach nie usłyszałam, że ktoś się do mnie zbliża. Poczułam dłoń na plecach. Podniosłam głowę i wmurowało mnie. Przede mną stał tata. Cała złość i żal minęły mi w oka mgnieniu. Przytuliłam się do niego, a ten przyciągnął mnie do siebie.
- Przepraszam córeczko. Byłem zbyt egoistyczny i zamknięty we własnym bólu by dostrzec jak bardzo cierpisz. – spojrzał na mnie. - Nie mogłaś pożegnać się z mamą, bo zajmowałaś się mną. Wybacz, że byłem taki ślepy.
- Nic się nie stało. Cieszę się, że tu ze mną jesteś. Mama by tego chciała. – objął mnie ramieniem i razem wpatrywaliśmy się w dal wsłuchani w szum fal.

***

[Music]

Tego samego dnia wróciliśmy do Alcalá de Henares. Teraz tam był nasz dom. Podjechałam pod mieszkanie i zsiadłam szybko z motoru. Miałam ochotę na ciepłą kąpiel i sen. Zbliżyłam się do drzwi bloku, gdy zobaczyłam ciemną postać stojącą niedaleko. Zbliżyłam się i ujrzałam Ikera. W rękach miał bukiet czerwonych róż.
- Co tutaj robisz? – zapytałam zdejmując kask i opierając go sobie na biodrze.
- Czekam na Ciebie. Pozwól mi cie przeprosić i prosić o drugą szansę.
- Nie powinieneś być teraz z Sarą?
- Nic nas nie łączy już od jakiegoś czasu. Nie jesteśmy razem. Nie chcieliśmy się chwalić w mediach. Wtedy pojechałem, bo coś już wcześniej jej obiecałem, tyle. – wyglądał na skruszonego.
- Skąd mam mieć pewność, że mówisz prawdę?
- Musisz uwierzyć mi na słowo. – uśmiechnął się lekko, a moje serce zatrzepotało. Dlaczego on działa na mnie tak intensywnie? Nikt wcześniej nie wprawiał mnie w taki stan. Widząc go czułam rozpierające mnie szczęście, a moja złość na niego powoli znikała. Uśmiechał się tak słodko, że nie potrafiłam się na niego gniewać.
- Spróbuje. – podeszłam bliżej, a ten wręczył mi kwiaty. – Wejdziesz? – ten tylko kiwnął głową. W mieszkaniu włożyłam kwiaty do wazonu z wodą i zdjęłam kurtkę. - Są piękne, dziękuje. - to mówiąc podeszłam do niego. Stanęliśmy przed sobą, a nasze twarze dzieliły milimetry. – Co masz w planach na dzisiaj? – zapytałam, a ten tylko podniósł kąciki ust i delikatnie mnie pocałował.
- Odzyskać twoje zaufanie. – wyszeptał i nasze usta ponownie się połączyły.

***

Ten gif *...* Słodziaki <3 Czekam z niecierpliwością na jutrzejsze El Clasico. Vamos Barca!

Rozdział 5: "Czy kiedykolwiek będzie bolało mniej?"

Wybaczcie. Notka spóźniona i średniej jakości. Niestety, ale notki będą dodawane tylko w weekendy i nie obiecuje, że regularnie. Zaczęły się studia i całymi dniami bede poza domem. Mam nadzieje, że mimo tego nadal będzie tu ktoś zaglądał. Buziaki :)

***

[Music]

Muszę przyznać, że uwielbiam budzić się w męskich ramionach. Otworzyłam oczy i spojrzałam na przytulającego mnie bruneta. Niestety wróciliśmy do naszych ‘przyjacielskich’ relacji. Może źle o tym myślę. Może to dobrze. Mam kogoś bliskiego, kto się o mnie troszczy. Kogoś, z kim mogę porozmawiać, śmiać się czy też uprawiać seks. Tylko czy ja chce takiej niezobowiązującej znajomości? Od zawsze chciałam prawdziwego związku, z którego miało wyjść coś więcej. Idylliczny obraz domu z ogródkiem, w którym bawią się dzieci. Ja i mój mąż stoimy przytuleni obserwując nasze małe skarby. Taki obraz był w mojej głowie, aż do śmierci mamy. Od tego czasu stąpam dość twardo po ziemi. Nie byłam jeszcze w normalnym związku. Zawsze były to tylko przelotne romanse, zazwyczaj z dużo starszymi mężczyznami. Mam do takich słabość. Od kiedy mama odeszła, nie przywiązuje się do nikogo emocjonalnie. Stworzyła się we mnie blokada, której nie potrafię usunąć. Owszem, jestem teraz w łóżku z Thomasem, ale nie kocham go. Nie ma motylków w brzuchu, chemii czy magnetycznego przyciągania. Wiem, jest okrutna, ale taka jest prawda. Z rozmyślań wyrwał mnie dzwonek mojego telefonu. Sięgnęłam po niego i przyłożyłam do ucha.
- Tak?
- Cześć córeczko, mam nadzieje, że cie nie obudziłem. – ziewnęłam tylko i podniosłam się do pozycji siedzącej.
- Nie, skądże. Co się stało? – sięgnęłam po moją część kołdry i zakryłam swoją nagość.
- Miałabyś dzisiaj chwilkę, żeby wpaść do hotelu? Chciałbym w tobą porozmawiać. – nie wydawał się zły czy smutny. O czym w takim razie chce rozmawiać?
- Dobrze, przyjadę. Będę za godzinę. – rozłączył się, a ja opadłam na poduszki z głośnym westchnięciem. Wcale nie miałam ochoty wychodzić z pod kołdry. Nawet nie wiem, kiedy Tom się obudził. Teraz leżał i wpatrywał się we mnie.
- Kto dzwonił? – zapytał muskając ustami moje czoło.
- Mój tata. Obiecałam mu, że przydaje do hotelu. Chce pogadać.
- Czyli masz jeszcze godzinę czasu. – wymruczał i czule mnie pocałował, a ja poddałam się mu. Mam zdecydowanie za słabą wolę.

***

Podjechaliśmy pod kawiarnię. Tom oddał mi kask, a ja ściągnęłam na chwilę swój.
- Na pewno nie wejdziesz ze mną? – zapytał.
- Nie, obiecałam ojcu, że wpadnę. Poza tym, muszę zająć się piłkarzami. – chłopak kiwnął głową i muskając moje usta, wszedł do lokalu. Już miałam odjeżdżać, gdy zobaczyłam go w drzwiach.
- Twoi podopieczni są tutaj. – zaśmiał się wskazując za siebie. Spojrzałam na niego lekko zdziwiona, po czym zaparkowałam motor i z kaskiem pod pachą weszłam do środka.
Przy stoliku najbliżej podium siedzieli Królewscy i Blanca. Stanęłam jak wryta widząc JEGO. Moje serce zrobiło fikołka i stanęło na chwilkę. Co to było? Wzięłam parę głębszych wdechów i podeszłam do nich.
- No, nasza szefowa wreszcie się pokazała! – powiedział, uśmiechnięty od ucha do ucha, Ramos i wstając przytulił mnie do siebie. – Myśleliśmy, że zapadłaś się pod ziemię. Trzy dni nie dawałaś znaków życia.
- Martwiłam się. – dodała Blan również mnie przytulając. – Zgaduje, że nie możesz narzekać na brak zajęć. – puściła do mnie oczko. Widząc moją minę zerknęła na bramkarza. – Przyjechał dzisiaj, pytał o ciebie. – szepnęła. Alvaro i Isco dali mi buziaki w policzek, a Mesut mocno przytulił. Stanęłam naprzeciwko Ikera i wpatrywałam się w niego. Miałam ochotę wykrzyczeć wszystko to, co czułam, kiedy zniknął bez słowa. Mimo to, postanowiłam milczeć.
- Możemy porozmawiać w cztery oczy? – zapytał, a ja tylko skinęłam głową. Wyszliśmy na zewnątrz i usiedliśmy na jednej z ławek. – Chciałem.. chciałem cie przeprosić. Nie powinienem był tak znikać bez słowa. Po prostu..
- Po postu musiałeś wrócić do swojej narzeczonej. – przerwałam mu. – Co, myślałeś, że nie wiem o Sarze? Wyobraź sobie, że wiem o tobie dość sporo. – podniosłam się. – Ta rozmowa nie ma sensu. Było, minęło. W końcu, to tylko pocałunek. – założyłam kask i wsiadłam na swój pojazd.
- Monic, zaczekaj! Daj mi coś powiedzieć, wytłumaczyć. – odpaliłam silnik i po chwili gnałam już drogą prosto do hotelu. Czułam jak łzy spływają mi po policzkach. Cholerny Casillas!

***

Przed wejściem do hotelu otarłam z policzków łzy. Samo zobaczenie go, usłyszenie jego głosu sprawiło, że zabolało. Przecież on jest dla mnie obcy. Co się ze mną dzieje? Muszę się otrząsnąć. Nawet go nie znam. Okej, jest moim idolem, ale czy tylko? A może zakochałam się w mojej wizji jego osoby? Zapewne chciał się tylko zabawić na wakacjach i tyle. Dupek. Westchnęłam i szybko dostałam się do budynku, a potem do gabinetu ojca.
- Hej tato, co się stało? – pocałowałam go w policzek i przytuliłam się do niego.
- A czy coś musi się stać, żebym mógł spotkać się z moją córeczką? Chciałem cie przeprosi, że zostawiłem wszystko na twojej głowie. W ramach wynagrodzenia ci tego, zaplanowałem dla nas wakacje. Tylko ty i ja. Plaża, ocean. Jak za dawnych czasów. – zaskoczył mnie tym. Już nie pamiętam, kiedy gdzieś razem wyjeżdżaliśmy. Brakowało mi tego.
- Dobrze, czemu nie. – uśmiechnęłam się. – Ale pod jednym warunkiem.
- Co tylko zechcesz.
- Jedziemy do Barcelony. – uśmiech zszedł z jego twarzy, a w oczach zobaczyłam smutek. Wiedziałam, że ciężko będzie mu na to przystać. Za dużo tam wspomnień, ale ja muszę tam z nim pojechać. Oboje musimy się przełamać. Dla niej. Dla mamy.
- Nie, nie zgadzam się! Jak w ogóle możesz to proponować? Mówiłem ci to wtedy i powtórzę teraz: Nie wrócę tam nigdy! – to mówiąc wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. Nowa fala łez spłynęła po moich policzkach, a ja ukryłam twarz w dłoniach. Czy kiedykolwiek będzie bolało mniej?

Rozdział 4: "Pora zmierzyć się z nieuniknionym."

No cześć. Wiem, wiem, spóźniłam się. Niestety wena mnie ostatnio opuszcza i to na długo :(

Ale jest notka. Dzięki kochanej Coppernicanie, więc dla niej dedykacja ;* A i wprowadziłam do bohaterów Thomasa :D Mam nadzieje, że wam się spodoba. A no i jest scena +18 :D Buziaki ;*

***

[Music]

Obudził mnie dzwonek mojego telefonu. Zaspana odebrałam i przyłożyłam smartfona do ucha. To Blanca, chciała przeprosić, że tak szybko uciekła z piłkarzami. Stwierdziła, że zostanie z nimi cały dzisiejszy dzień, bo musi dojść do siebie. Ją i Eve meczy wielki kac. Czyli mam wolne. Super! Opadłam z powrotem na łóżko, ale coś nie dało mi ponownie zasnąć. W mieszkaniu było za cicho. Kanapa była pusta. Nigdzie żadnej karteczki, smsa czy czegokolwiek. Po prostu sobie poszedł. Pokręciłam tylko głową i położyłam się z powrotem do łóżka. Mam wolne, więc jedyne, na co mam ochotę to długi sen. Zamknęłam oczy i wtuliłam twarz w poduszkę. Może wydarzenia wczorajszego dnia tylko mi się przyśniły? To y tłumaczyło zniknięcie mojego sławnego gościa. No cóż, bywa i tak. Było mi trochę przykro, ale cóż poradzić. Za oknem lało jak z cebra, więc nie muszę iść do hotelu i oprowadzać piłkarzy. Już prawie byłam w krainie Morfeusza, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Kogo to niesie? Westchnęłam i zwlekłam się w mojego ciepłego i wygodnego łóżka. Podeszłam do drzwi, otwierając je tylko w piżamie.
- No, no. Gdybym wiedział, że otworzysz mi w takim stroju to bywałby tu częściej. – powiedział rozbawiony Thomas i wszedł do środka.
- Przestań się nabijać. – mruknęłam i wróciłam do sypialni zakopując się pod kołdrą. – Co cie sprowadza? Tylko nie mów, że praca, bo mam wolne. – poczułam jak siada koło mnie.
- Mam coś dla ciebie. – podał mi kopertę i wizytówkę. – Tą wizytówkę zostawił łowca talentów, który był na twoim występie. Prosił byś się z nim skontaktowała. – uśmiechnął się widząc moja zaskoczoną minę i oczy typu Ozil. Odłożyłam karteczkę i zajrzałam do koperty. Sporo pieniędzy.
- A to, za co? Wygrałam w lotto?
- Nie, to twoje nadgodziny no i wczorajszy występ. Dużo ludzi było dzisiaj i pytało, kiedy kolejny.
- Dziękuje ci bardzo. Nie musiałeś. – byłam trochę zakłopotana.
- Musiałem i tak też zrobiłem. Te pieniądze ci się należą. – wpatrywał się we mnie.
- Przestać tak się gapić, bo cie wygonie! – uderzyłam go poduszką. Ten nie był mi dłużny. Zaczęliśmy wojnę na poduszki, która zakończyła się wygraną chłopaka. Nie wiem, kiedy wylądowałam pod nim. Spojrzałam w jego cudne oczy. Czyżby znowu miał ochotę na ‘przyjacielskie stosunki’? Musnął moje usta, a mnie przeszły dreszcze. Jego usta dotykały mojej szyi, obojczyków, mostka. Czy znowu chce do tego wrócić? W sumie, trochę rozrywki mi się przyda. Pocałował mnie, a ja oddawałam pocałunki z namiętnością i pożądaniem. Sięgnęłam dłońmi pod jego koszulkę i muskałam palcami jego umięśniony tors. Pozbyłam się szybko jego koszulki, a on jednym ruchem zdjął ze mnie górę mojej piżamy. Bawił się moim sutkami tak długo, ze w końcu stwardniały, a ja cała drżałam. Jego usta takie znajome i miękkie, a do tego, jakie seksowne, całowały każdą z piersi delikatnie je podszczypując. Jęknęłam. Nie wiem nawet, kiedy on pozbył się swojej odzieży i to samo zrobił z moimi majtkami. Muskałam palcami jego umięśnione ciało całując każdy jego skrawek, a on wszedł we mnie. Nasze ciała tańczyły w dzikim tańcu, gorące i spragnione siebie nawzajem. Całował mnie, a ja oddawałam pocałunki. Byłam już tak blisko spełnienia, a on zaczął całować i poszczypywać zębami płatek mojego ucha i szyję. Krzyknęłam i opadłam na poduszki, a on zaraz po mnie. Ciężko dyszeliśmy, a po chwili zaczęliśmy się śmiać. W końcu, powiedzieliśmy sobie, że już koniec z przyjacielskim seksem. Tak, byliśmy kiedyś razem. Może nie tyle byliśmy, co sypialiśmy ze sobą. Tłumaczyliśmy sobie, że to tylko seks. To było zanim został moim szefem. Później musieliśmy przestać, bo Julio mógłby zrobić z tego aferę. Szczerze, teraz o to nie dbałam. Byłam przygnębiona, a Thomas poprawił mój nastrój, samopoczucie i kondycję fizyczną. Jak dla mnie, to taki poranek mogę mieć codziennie.

***

[Music]

Iker:

Dlaczego ja właściwie wyszedłem? No tak, Sara. Dlaczego ja w ogóle pocałowałem tą dziewczynę? Źle mi z Sarą? W dodatku zadzwoniła, żebym wracał, bo przeżywa kryzys. To super, ściąga mnie z wakacji, bo ma humorki. Walnąłem rękami w kierownice. Już dojeżdżałem pod mój dom i zastanawiałem się czy ją tam zastanę. Niech jej szybko przejdzie, bo chce już wracać do hotelu. Do chłopaków i jej. Monic. Nie wiem, dlaczego, ale ta dziewczyna przyciąga mnie. Sprawia, że uśmiech sam wychodzi mi na twarz. Kiedy śpiewała miałem gęsią skórkę na całym ciele. Jej cudowne niebieskie oczy, pełne usta, mały nosek. Miękkie włosy, delikatna skóra. Człowieku, przestań! Przecież masz narzeczoną! Pokręciłem głową zrezygnowany i zmęczony wojną toczącą się w moim umyśle. Pora zmierzyć się z nieuniknionym.

***

Monic:

Mimo wolnego i brzydkiej pogody wybrałam się do hotelu. Musiałam odzyskać swój motor. Montes odprowadził mnie pod same wejście i czule pocałował na pożegnanie.
- Byłaś cudowna. – wyszeptał i wyszczerzył się, po czym zniknął za rogiem z parasolem w dłoni. Pokręciłam tylko głową ze śmiechem i weszłam do holu.
- Przepraszam, czy Iker Casillas jest u siebie? – zapytałam cicho recepcjonistę stojącego za kontuarem.
- Niestety panienko Delgado. Wymeldował się dziś rano. – starszy mężczyzna uśmiechnął się, a ja podziękowałam i usiadłam na jednej z kanap. Tak jakby go tutaj nie było. Zrobiło mi się przykro, bo mógł chociaż się pożegnać. O czym ja marze? To sławny piłkarz a ja jestem zwykłą dziewczyną. Cholera! Dopiero teraz do mnie dotarło. Przecież on ma narzeczoną. Sara Carbonero. Piękna dziennikarka. Nie mam z nią najmniejszych szans. Westchnęłam zrezygnowana i powlokłam się do wind. Musze zobaczyć, co z Blancą. Zapukałam do pokoju, w którym ostatnio znalazłam piłkarzy. Otworzył mi zaspany Ozil. Boże, już szesnasta, a on dopiero wstał? Zaprosił mnie gestem, po czym ziewając walnął się z powrotem na łóżko.
- Monic, co ty tutaj robisz? – zapytała Blanca podchodząc do mnie i całując mnie w policzek. Na kanapach siedzieli jeszcze Ramos, Isco i Eveline.
- Przyszłam zobaczyć, czy żyjesz. Zabieram cie na przejażdżkę. Przy okazji na spokojnie pogadamy. – ta wyszczerzyła się i mnie przytuliła.
- Zbieram się! – w czasie, kiedy dziewczyna się szykowała udało mi się przywitać z resztą towarzystwa.
- Wiesz może, co ugryzło naszego El Santo? – zapytał Sergio. – Tak szybko zniknął, że aż się za nim kurzyło.
- A dlaczego mnie pytasz? To twój kumpel.
- Ale ty widziałaś się z nim w nocy. – poruszył śmiesznie brwiami. – W końcu nie wrócił do hotelu na noc, a mówił, że jedzie do kawiarni.
- Nie wiem. Myślałam, że wy coś wiecie. – ten tylko pokręcił głową. – Ale dlaczego zabierasz mi moją towarzyszkę, tak w ogóle? – zabawnie się oburzył i stanął z założonymi rekami.
- Bo to moja przyjaciółka i przyjechała do mnie, a nie do Ciebie. – pokazałam mu język i razem z Blan wyszłyśmy.

***

Jak dobrze było wsiąść na mój kochany motor i poczuć tą przyjemność jazdy. Pojechałyśmy do mojej ulubionej kawiarni znajdującej się na plaży. Usiadłyśmy przy jednym ze stolików i zamówiłyśmy po jakiejś wymyślnej kawie i deserze. Gdy przyszło nasze zamówienie tylko się zaśmiałam pokazując przyjaciółce swoja kawę. Ta tez się zaśmiała i zachwycała się swoim napojem. Desery też wyglądały przepysznie.
- To opowiadaj, jak tam impreza z Ramosem. – powiedziałam i upiłam łyka kawy.
- Dobrze. Ale nie wyobrażaj sobie nie wiadomo, czego. – zaśmiała się. – Nic nie zaszło. No może mnie pocałował. – przygryzła wargę robiąc niewinną minę. – Ale tak to nic takiego. A jak noc z twoim idolem?
- Nijak. Całowaliśmy się, potem on poszedł spać na kanapę. Następnego dnia już go nie było. Uciekł i to bez pożegnania. Czuje się teraz jakby mi się to tylko przyśniło. – przyjaciółka pogłaskała mnie pocieszająco po ramieniu. – Nie przejmuj się. Jak kocha to wróci. – zaśmiałyśmy się.
- Na długo zostajesz? – miałam nadzieje, że tak, bo bardzo się stęskniłam za moją Blancą.
- Na stałe. – zaskoczona uśmiechnęłam się i wstając przytuliłam ją. – Mam do ciebie prośbę. Mogłabym zamieszkać u ciebie, póki czegoś nie znajdę?
- Głupie pytania zadajesz. Oczywiście! No i jeśli potrzebujesz pracy to załatwię ci coś hotelu. – jej oczy zabłyszczały z radości.
- Dziękuje! Jesteś kochana! – ucałowała mnie w oba policzki i wróciłyśmy na swoje miejsca.
- Co do mojego dzisiejszego poranka, to komuś udało się poprawić moje samopoczucie po ucieczce Ikera. – uśmiechnęłam się rozmarzona.
- Z kim spałaś i czemu dowiaduje się dopiero teraz? – wybuchnęłam śmiechem, a po chwili dziewczyna dołączyła do mnie.
- Wpadł do mnie Tom i przyniósł mi wypłatę. Zaczęliśmy bić się poduszkami, a potem.. No samo tak wyszło. – zarumieniłam się przypominając sobie, co robiłam dziś rano.
- Czekaj, czekaj. To nie ten, z którym miałaś przyjacielskie stosunki? – poruszyła zabawnie i brwiami. – Podobno już to skończyliście.
- Też tak myślałam, ale jak widać obojgu było to potrzebne. Ale jakbyś widziała to jego ciało.. – rozanieliłam się.
- Bez szczegółów proszę. – szturchnęła mnie w ramię i po raz kolejny dzisiejszego dnia zaczęłyśmy się śmiać.

***

Przy okazji gratuluje naszym Katalończykom wyniku 4:1 i Niebieskim wyniku 2:0 ! Byliście genialni <3

Rozdział 3: "O matko, całuje się z Ikerem Casillasem!"

Skończyłam piosenkę i zrobiłam sobie przerwę. Podeszłam do stolika piłkarzy. Koło mnie pojawił się szczerzący się Ramos.
- Monic, to nasz kumpel, Iker Casillas. – ten wyciągnął do mnie dłoń, a ja ją uścisnęłam. – Iker, to nasza pani przewodnik, Monic Delgado. – wpatrywałam się w jego oczy, a on w moje. To trwało tylko kilkanaście sekund, ale ja czułam jakbyśmy stali tam o wiele dłużej.
- Bardzo miło mi cie poznać. Jeszcze nie udało mi się tu dotrzeć, a już słyszałem o tobie same dobre rzeczy. – uśmiechnął się, a moje serce zabiło szybciej. Widzieć ten uśmiech na żywo!
- Mi również miło cie poznać. – póki, co nie przyznam mu się, że jest moim idolem. To na pewno zrobiłoby ze mnie psychofankę. Chciałam powiedzieć coś jeszcze, ale zawołała mnie Eveline.
- Co się dzieje? – zapytałam wchodząc za kontuar i spoglądając na blondynkę.
- Twój telefon dzwoni już któryś raz z kolei. Stwierdziłam, że może to ważne.
- Dziękuje. – uśmiechnęłam się lekko i wyjęłam telefon. To Blanca. Cholera! Przez to zamieszanie na śmierć zapomniałam o mojej przyjaciółce. Miałam odebrać ją z lotniska. Oddzwoniłam do niej.
- Kochanie, wiem, że mnie zabijesz. – powiedziałam przepraszającym tonem. – Długo już czekasz?
- Tylko jakąś godzinę. – była trochę zła. – Gdybym tylko wiedziała gdzie jechać to wzięłabym taksówkę.
- Bardzo cie przepraszam. – no i zrobił się problem. Nie mogłam po nią jechać, bo cała kawiarnia była na mojej głowie. Co teraz? – To podam ci adres kawiarni i będę czekać na ciebie przed wejściem. Co ty na to? Wiem, miałam przyjechać, ale wszystko jest tu na mojej głowie.
- Dobrze kochana, nie martw się. Wyślij mi adres smsem i czekaj tam na mnie. – rozłączyła się, a ja szybko wysłałam jej nazwę i numer ulicy. Westchnęłam. Spojrzałam za okno i skrzywiłam się. Lało jak z cebra.
- Eve, dasz sobie radę sama? – ta tylko lekko pokręciła głową. Nie wiem, kiedy, koło mnie zjawił się Isco.
- Jeśli pozwolisz, to chętnie jej pomogę. – zaproponował. Kiwnęłam głową i biorąc parasol wyszłam na zewnątrz. Nie dość, że padał deszcze to jeszcze zrobiło się zimno. Dziwna pogoda, jak na Hiszpanię. Wzdrygnęłam się. W końcu, miałam na sobie sukienkę, szpilki i cienką kurtkę jeansową. Po chwili poczułam materiał na ramionach. Spojrzałam w dół. Czarna, męska marynarka. A te perfumy. Od razu wiedziałam, do kogo należą.
- Dziękuje. – odwróciłam się do Ikera stojącego tuż za mną.
- Nie ma, za co. Nie mogłem pozwolić ci zmarznąć. – stanął obok mnie. Mimo moich szpilek, on i tak był wyższy. – Dlaczego stoisz tu na deszczu, a nie występujesz w środku? Ludzie zaczynają się niecierpliwić.
- Musze poczekać, aż przyjaciółka przyjedzie. Nie zna miasta. Miałam pojechać po nią na lotnisko, ale wszystko się skomplikowało.
- To zróbmy tak. Ja tu na nią poczekam, a ty idź śpiewać i się ogrzać. – znów ten magiczny uśmiech. Rozpływam się widząc go.
- Nie chcę robić ci kłopotu.. – zaczęłam spoglądając na niego.
- To żaden kłopot. Chętnie ci pomogę. Mogłaś powiedzieć wcześniej to mógłbym podjechać po przyjaciółkę na lotnisko. – spojrzałam na niego zdziwiona. – Przyjechałem prosto tutaj. W bagażniku mam bagaże. – kiwnęłam tylko głową.
- Dziękuje ci bardzo. Zostawię ci mój telefon, gdyby dzwoniła. – podałam mu mój smart fon i sięgnęłam do marynarki.
- Zostaw ją dla siebie. Jeszcze ci się przyda. – patrzał na mnie tak inaczej. Z troską. Znamy się paręnaście minut, a on opiekuje się mną jakbyśmy znali się od zawsze. Weszłam do środka, zostawiając mu parasol i weszłam na podest.
- Wybaczcie mi państwo, już jestem. Jako rekompensatę zaśpiewam dla państwa mój własny utwór. Nosi tytuł „Who’s That Girl”. Jose zaczął grać, a ja przymknęłam oczy i zaczęłam śpiewać. Napisałam ją po rozstaniu z moim ostatnim chłopakiem. Zostawił mnie dla innej. Ale był też plus tej sytuacji. Ta oto piosenka. Każda z moich piosenek jest pisana pod wpływem moich relacji z mężczyznami. Tych dobrych jak i złych. Muszę przyznać, że mimo mojego wieku przeżywałam dość sporo, jeśli chodzi o miłość. Byłam z wieloma, ale z żadnym nie udało mi się zostać na dłużej. Gdy tylko umilkłam wszyscy zaczęli klaskać. Uśmiechnęłam się tylko. W progu zobaczyłam wchodzących bramkarza i Blancę. Dziewczyna była w szoku widząc jego, a następnie pozostałych piłkarzy Realu. Czarnowłosy usiadł obok Alvaro i spojrzał na mnie. Wręcz nie odrywał ode mnie wzroku.
- Zaśpiewaj coś swojego na finał. – powiedział uśmiechnięty Mesut, a wszyscy zgodnie pokiwali głowami. Czułam na sobie spojrzenie Casillasa i moje ciało przechodziły przyjemne dreszcze.
- Dobrze. W taki razie zaprezentuje kolejną własną kompozycję. Nosi tytuł „So Yesterday”. Zapraszam i dziękuje za tak liczną publiczność i tak miłe przyjęcie. – usłyszałam muzykę i zapomniałam na chwilę o wszystkim wokół. Ta melodia żyła we mnie. Kiedy to już miałam wraz z Rodriguezem zejść ze sceny zobaczyłam, że Iker mówi coś do mnie bezgłośnie. Odczytałam z ruchu jego warg, bardzo seksownych warg, słowa: „Zaśpiewaj dla mnie”. Byłam w głębokim szoku, lecz po chwili wahania zawróciłam i usiadłam przy pianinie. Chłopak zszedł i usiadł przy ladzie, gdzie Eve podała mu butelkę piwa. Zagrałam i zaśpiewałam piosenkę „Complicated”. Po zakończonym występie wszyscy wstali i złożyli mi owacje na stojąco. Lekko się ukłoniłam i zeszłam z podestu. Ludzie gratulowali mi świetnego występu, po czym ubierali się i wychodzili z kawiarni. Podszedł do mnie mój idol.
- Masz bardzo czarujący głos. – powiedział cicho tak żebym tylko ja słyszała, po czym musnął mój policzek ustami. – Dziękuje, że dla mnie zaśpiewałaś. Mam nadzieje, że nie ostatni raz. – chłopaki pożegnali się ze mną i razem z czarnowłosym pojechali do hotelu. Eveline i Blanca zabrały się z piłkarzami, więc zostałam sama z Jose.
- Pomóc ci to wszystko pozbierać i pozamykać? – zapytał z troską.
- Nie, poradzę sobie. Możesz już iść. Dziękuje za występ. – ten tylko wyszczerzył się i pocałował mnie w policzek, po czym wziął rzeczy i wyszedł. Zaczęłam zbierać naczynia ze stolików nucąc cicho. Zdziwił mnie dzwoneczek u drzwi, który zabrzmiał po jakimś czasie.
- Zamknięte! – krzyknęłam z zaplecza gdzie znajdowała się zmywarka, naczynia i cała reszta sprzętu.
- To już właściciela nie wpuścisz? – zapytał ze śmiechem męski głos.
-Thomas! – rzuciłam się na niego i mocno go uściskałam. Był dla mnie jak starszy brat, którego nigdy nie miałam. No i moim kochanym szefem. – Już wyzdrowiałeś? – wyglądał lepiej niż na początku choroby, ale nadal był blady i miał zachrypnięty głos.
- Prawie. – zakaszlał. – Ale widzę, że Julio znowu cie wykorzystuje do pracy. – skrzywił się i zaniósł resztę szklanek do zmywarki. – Jest tak, prawda? Tylko mów szczerze.
- Owszem, jest. Co chwile ma jakieś ważne sprawy do załatwienia, a mi zostawia wszystko na głowie. Dzisiaj miałam pilnować interesu, wyszkolić nową kelnerkę, obsługiwać gości i śpiewać jednocześnie. Nie obchodzi go to, że mogę mieć inne plany i wymaga ode mnie wszystkiego jakbym była współwłaścicielką. Miałam tu podobno tylko śpiewać. – w końcu zrzuciłam ten kamień z serca. Od razu zrobiło mi się lepiej.
- Rozumiem. Nie martw się, więcej tak nie będzie. Porozmawiam sobie z nim. A teraz idź już do domu, resztą się zajmę. – widząc moje niezdecydowanie, wręczył mi parasol, moją torebkę i pchnął mnie lekko w kierunku drzwi. Wysłałam mu buziaka i wyszłam na ta ulewę. Rozłożyłam parasolkę i ruszyłam w stronę domu. Co chwila moje szpilki lądowały w kałuży, a wiatr chłostał mnie deszczem po twarzy i nogach. W duchu dziękowałam za marynarkę Ikera, która dawała mi, choć odrobinę ciepła. Usłyszałam wołanie, a gdy się odwróciłam zobaczyłam jakąś osobę biegnącą w moją stronę. Nie wierzę. Przede mną stał przemoknięty od stóp do głów Casillas. Uśmiechnęłam się zdziwiona jego zachowaniem.
- Co tu robisz?
- Miałem nadzieje, że uda mi się odprowadzić cie do domu. Nie powinnaś wracać po ciemku sama.
- Dziękuje za troskę, ale jesteś cały mokry. Chodź szybko, bo się zaziębisz. – podał mi ramię, a ja chętnie je przyjęłam i ruszyliśmy.

***

Stałam w kuchni i szykowałam dwie ciepłe herbaty. Bramkarz brał ciepły prysznic. Znalazłam dla chłopaka jakieś suche ubrania, które zostawił mój ostatni były. Usiadłam na kanapie i postawiłam kubki na stole. Z łazienki wyszedł bramkarz i usiadł obok.
- Dziękuje za gościnę. – powiedział tylko i zbliżył twarz do mojej. – Muszę ci coś wyznać.
- Słucham. – wyszeptałam, a moje serce wywinęło koziołka. Czułam jego perfumy i oddech na moim policzku. Podniecało mnie to.
- Masz bardzo uwodzicielski i seksowny głos. Gdy śpiewałaś, to miałem ciarki na cały ciele. Jeszcze nikomu wcześniej się to nie udało. – znowu kolejne milimetry bliżej. – Do tego jesteś niesamowicie pociągająca i piękna. – zatkało mnie na tyle, że nie zdążyłam powstrzymać tego, co się potem stało. Poczułam jego usta na moich i mój świat zawirował. O matko, całuje się z Ikerem Casillasem!

Rozdział 2: "To naprawdę mój idol."

Jest i drugi rozdział. Mam nadzieje, że sie wam spodoba, bo trochę ciężko mi się go pisało. Wybaczcie za jego długość. Buziaki ;*

***

Instrukcje przekazane mi przez Louis’a były jasne. Miałam oprowadzić nowych gości po hotelu, a potem po mieście. Stanęłam właśnie przed pokojem numer 77. Kim mogą być przybysze z Madrytu? Co ich sprowadza do naszego miasta? W sumie, czy mogę powiedzieć, że to moje miasto? Nie czuje tego. Cały czas tęsknię za Barceloną. Wzięłam kilka głębszych wdechów i zapukałam do drzwi. Otworzył mi uśmiechnięty, od ucha do ucha, Sergio Ramos. Wmurowało mnie, a w głowie miałam tysiące myśli naraz. Skoro jest tu Alvaro i Ramos to pewnie jest też reszta drużyny. No to pięknie. A może jest też on? Na tę myśl moje serce zabiło mocniej.
- W czym mogę służyć pięknej pani? – zapytał Sergio, a ja dopiero wtedy odzyskałam głos.
- Dzień dobry, jestem Monic Delgado. Mam zająć się oprowadzaniem pana i pana kolegów po hotelu, a następnie do mieście. – uśmiechnęłam się i wyciągnęłam w jego stronę rękę. Ten ją uścisnął.
- Sergio Ramos. A to moi koledzy: Mesut Ozil, Francisco Alarcon i Alvaro Morata. – wskazał ręką na trzech mężczyzn stojących w głębi pokoju. – Czekamy jeszcze na przyjazd jednego z kolegów. - weszłam do pokoju i przywitałam się z każdym po kolei. Byli mili i uprzejmi.
- A do mnie mów po prostu Isco. – zaśmiał się Alarcon i ucałował mnie w oba policzki. Kiwnęłam głową. Gdy podeszłam do Moraty, ten dał mi buziaka w policzek.
- Witaj znowu. Teraz przynajmniej znam twoje imię. – chciał jeszcze coś dodać, ale przerwał mu Ozil.
- To jak, idziemy zwiedzać? Później poromansujesz Morata. – reszta się zaśmiała i razem wyszliśmy z pokoju.

***

Oprowadzając piłkarzy po hotelu zastanawiałam się, kim jest ich kolega, który ma tu zawitać. Może Pepe albo Benzema. Oby nie Ronaldo. Nie mogę znieść tego gościa, choć na żywo go nie znam. Podczas zwiedzania nie obyło się bez śmiechu i wygłupów. Musiałam wyrobić się z nimi do wieczora, bo potem jechałam odebrać moją przyjaciółkę Blancę, z lotniska. Jak jej opowiem, kto jest w hotelu to pewnie będzie bardzo szczęśliwa. Jest fanką naszego wilczka, lecz mimo wszystko także wierną Cule. Po obejrzeniu całego hotelu stanęliśmy w holu. Trzeba ich było teraz wyprowadzić tak, żeby nie widzieli ich dziennikarze.
- Na co czekamy szefowo? – zapytał Ramos, a ja pokręciłam głową ze śmiechu. Te jego ‘szefowo’ mnie bawiło.
- Daj mi chwilę pomyśleć. Musze was jakoś wydostać z hotelu bez świadków. – podszedł do nas Santiago, parkingowy.
- Hej Monic. Słuchaj, radziłbym ci przenieść swój pojazd do garażu podziemnego. Zbiera się na deszcz.
- Dzięki Santi, już lecę. – ucałowałam go w policzek. – Zaczekajcie tu chwilę. – powiedziałam do moich ‘podopiecznych’ i wyszłam na zewnątrz. Rzeczywiście, na niebie kłębiły się ciemne chmury. Wsiadłam na motor i okrążyłam budynek wjeżdżając na podziemny parking. Zaparkowałam i wróciłam do środka. Piłkarze stali w tym samym miejscu, w którym ich zostawiłam i z czegoś się śmiali. Nic nowego. Wyprowadziłam ich jednym z tylnich wyjść dla personelu i ruszyliśmy do centrum. Spacerkiem doszliśmy na rynek. Po drodze pokazałam im okazałe Colegio de Malaga oraz Colegio Mayor de San IIdefonso. Doszliśmy do Plaza de Cervantes i podziwialiśmy piękny widok. Poczułam na sobie spojrzenie Alvaro. Czego on ode mnie chce? Westchnęłam i wpatrywałam się w krajobraz. Ciszę przerwało „Obsesion” dochodzące z mojej torebki. Wyjęłam mój telefon i odebrałam.
- Monic, gdzie jesteś? – dzwonił Julio. Był podenerwowany.
- Oprowadzam gości hotelowych. A co się stało? – chłopaki spojrzeli na mnie zaciekawieni.
- Miałaś tu być już pół godziny temu. Wiesz, że muszę wyjść, a ktoś musi zostać w kawiarni. Przy okazji trzeba wyszkolić nową kelnerkę. No i twój występ zaczyna się za godzinę. – westchnęłam.
- Dobrze, zaraz będę. Ale przyprowadzę kogoś ze sobą.
- Wszystko jedno, tylko przyjdź. – rozłączył się, a ja zaszczękałam zębami. Jak mnie ten facet wkurza. Mam być na każde jego zawołanie. A nawet nie jestem kelnerką ani nikim takim. Ja tam podobno tylko śpiewam, a w rzeczywistości robię wszystko. Jeszcze jakby mi za to płacił.
- Co jest? – zapytał Isco dotykając mojego ramienia.
- Mój szef wzywa. Mam go po dziurki w nosie. Pójdziecie ze mną do kawiarni? Ja zrobię, co mam zrobić, a wy napijecie się dobrej kawy i zjecie po ciastku. Co wy na to? – cała czwórka uśmiechnęła się i zgodnie pokiwali głowami.

***

W kawiarni usadziłam zawodników, podałam im karty z menu i podeszłam do baru gdzie stał zdenerwowany Julio. Bez zbędnych słów wyszedł. Brakuje mi Thomasa, który jest o niebo lepszym szefem. Za ladą stała lekko zestresowana Eveline. Uśmiechnęłam się do niej.
- Cześć. Pierwszy dzień zawsze jest trudny, ale potem jest już tylko łatwiej. – uśmiechnęłam się. Odwzajemniła gest nadal niepewna. Podczas kiedy pozakazywałam jej, co i jak do lady podszedł Isco.
- Monic, mogę podać zamówienie? – wyszczerzył się. Ale on jest przystojny. Z resztą jak wszyscy.
- Jasne. Mogłeś nie wstawać tylko mnie zawołać. Eveline, twój pierwszy klient. – zostawiłam Rubio z chłopakiem i poszłam do pianina. Ludzi było coraz więcej. Zbliżała się godzina mojego, co piątkowego występu. Nastroiłam instrument i zobaczyłam jak koło mnie siada Jose z gitarą klasyczną. Gramy razem, od kiedy tu pracuje. Świetnie nam się razem współpracuje. Obdarzyłam go uśmiechem. Co ja tak się dzisiaj cały czas uśmiecham? Gdy wybiła odpowiednia godzina wzięłam mikrofon.
- Dobry wieczór państwu. Zapraszam serdecznie na nasz występ. Mamy nadzieje, że umilimy państwu ten czas. Ja nazywam się Monic, a to mój kolega Jose. – wskazałam na chłopaka. – No to zaczynamy. – usiadłam przed statywem, a Rodriguez zaczął grać. Kiedy nastąpiła moja kolej słowa popłynęły z moich ust. Pierwszym utworem, który śpiewałam było „Adios”. Śpiewając czułam się całkowicie sobą. Nie liczyło się w tym momencie nic tylko muzyka. Po skończonym kawałku usłyszeliśmy brawa i zaczęliśmy kolejny pt. „Ya no qui ero”. Na dzisiejszy wieczór celowo wybrałam piosenki Jesse & Joy. Uwielbiałam ich, a ich piosenki dodawały mi sił. Spojrzałam na piłkarzy, a ci siedzieli jak zaczarowani. Słychać było dźwięk dzwonka u drzwi i do środka ktoś wszedł. Podniosłam wzrok z nad mikrofonu i o mało nie przestałam śpiewać. To ON. Ja chyba śnie. Zaczął witać się z kolegami, a ja starałam się skończyć piosenkę. Było mi ciężko, bo głos mi drżał z podniecenia i niepokładanego szczęścia jak również zaskoczenia. To naprawdę mój idol.

Rozdział 1: "Przede mną (...) stał nie kto inny tylko Alvaro Morata."

Stanęłam przed drzwiami swojego mieszkania i wyciągnęłam z kieszeni spodenek klucze. Właśnie wróciłam z porannego biegu. To mój codzienny rytuał. Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się i zjadłam szybkie śniadanie składające się z jogurtu truskawkowego. Moje długie blond włosy opadały na moje ramiona delikatnymi falami. Wzięłam z szafki w przedpokoju torebkę, klucze i wyszłam. Spacerem doszłam do niewielkiej kawiarni, w której pracowałam. Mój szef, Julio, już na mnie czekał.

- Dzień dobry szefie. – uśmiechnęłam się.

- Cześć Monic. Jak twoje gardło?

- Wszystko z nim w jak najlepszym porządku. W końcu nim pracuje. – zaśmiał się i podał mi kubek z parującym cappuccino.

- Dziękuje. Tego mi było trzeba. – gdy wypiłam kawę, usiadłam na małej scenie znajdującej się naprzeciwko wejścia i otworzyłam pianino. Rozgrzewałam palce grając proste, znane mi melodie. Nuciłam cicho. Moja praca polegała na umilaniu klientom czasu muzyką. Przychodziłam kiedy chciałam i na ile czasu chciałam. Repertuar także zależał ode mnie.

- Monic, mogłabyś zająć się kawiarnią? Muszę pozałatwiać parę spraw w banku, a Thomas jest chory.

- Jasne, nie ma sprawy. – uśmiechnęłam się i usiadłam na kontuarem. Szef odwzajemnił uśmiech i wyszedł. Czasami, kiedy drugi właściciel Thomas, był nieobecny, zastępowałam go. Ze wszystkim pracowników, to mi najbardziej ufali mimo, że pracuje u nich tylko pół roku. Włączyłam po cichu radio i nuciłam „Kings and Queens” mojego ulubionego zespołu. Nawet nie zauważyłam jak ktoś wszedł. Podniosłam głowę i zatkało mnie. Przede mną, za kontuarem, stał nie kto inny tylko Alvaro Morata. Wyszczerzył się widząc moją zszokowaną minę.

- Witaj. Mógłbym poprosić espresso? – jego uśmiech był rozbrajający.

- Dzień dobry. Już podaje, proszę chwilkę poczekać. – odwróciłam się do niego i zaczęłam przyrządzać dla niego kawę. Leciało „AloneTogether”, a ja dalej nuciłam. Czułam na sobie jego wzrok. Podeszłam do jego stolika z zamówioną kawą i stawiając ją przed nim wróciłam za ladę. Nie było nikogo do obsłużenia, więc usiadłam przy pianinie  i zaczęłam grać. Później także śpiewać. Klienci spojrzeli na mnie, po czym powrócili do swoich zajęć. Dla nich nie było to nic nowego. Ale jedna osoba cały czas mi się przyglądała. Piłkarz. Szczerze, to jak dla mnie, nie jest jakiś super i w ogóle. Ogólnie rzecz biorąc oglądam piłkę nożną i kibicuje Hiszpanii. Ale nie jestem za żadnym z ligowych zespołów mojego kraju. Nie interesuje mnie spór FC Barcelony i Realu Madryt. Jedyny powód dla którego oglądam mecze ligowe jest jeden zawodnik. Piłkarz, dla którego mogę spędzić cały dzień przed telewizorem, a moje serce bije szybciej kiedy go widzę. Sportowiec, którego cenię nie tylko za wspaniałą grę i umiejętności, ale także za postawę, sposób bycia i co tu kryć, cudowny uśmiech. Moje rozmyślania przerwał głos tuż przy moim uchu.

- Pięknie grasz. Myślałaś kiedyś o karierze muzycznej? – odwróciłam się. Morata stał za mną i przyglądał mi się.

- Dziękuje. Nie, mam inne priorytety. – zauważyłam dziewczynę czekającą przy ladzie, więc minęłam chłopaka i podeszłam do kasy.

- Dzień dobry. Co dla pani?

- Dzień dobry. Ja przyszłam w sprawie ogłoszenia o pracę. Podobno szukają państwo kelnerki. – dziewczyna miała długie, blond włosy i granatowe oczy. Była bardzo podobna do mnie. Mogła być w moim wieku.

- Jestem Monic. – podałam jej rękę.

- Eveline. – uśmiechnęła się. Wydawała się bardzo miłą osobą.

- Może zróbmy tak, że zostawisz mi CV, a ja przekażę je szefowi i on się do ciebie odezwie?

- Okej, dziękuje. – podała mi potrzebną kartkę. Nawet nie zauważyłam kiedy Alvaro wyszedł. Podeszłam do jego stołu i zobaczyłam sto euro. Zaskoczona zaniosłam je do kasy. Ciekawe czemu on taki hojny.

***

Do hotelu przyjechałam moim motorem. Dostałam go od taty na osiemnaste urodziny. Chciał kupić mi samochód, ale póki co wolę taki środek transportu. Przed wejściem roiło się od fotoreporterów. Ciekawe, jakie sławy tym razem zawitały do Parador de Alcalá de Henare. Przypomniałam sobie o Moracie spotkanym w kawiarni i pokręciłam głową. Mam nadzieje, że nie spotkam go ponownie. Zdjęłam kask i biorąc go pod pachę, minęłam dziennikarzy i weszłam do środka. Przywitałam się z portierem i skierowałam się do hotelowej restauracji. Czekał tam na mnie szef obsługi hotelowej, Louis.

- Witam panienko Delgado. Mam dla pani wiadomość od pana Jose. – podał mi kopertę, po czym ukłonił się i wrócił do swoich obowiązków. Znam Lousia odkąd skończyłam pięć lat. Zawsze traktował mnie jak księżniczkę. Był dla mnie częścią rodziny. Usiadłam przy jednym ze stolików, położyłam kask i zdjęłam kurtkę. Podszedł do mnie Carlos, jeden z kelnerów i podał mi szklankę soku pomarańczowego. Podziękowałam i uśmiechnęłam się do niego. W kopercie znalazłam krótką wiadomość. Nie zdziwiła mnie jej treść:

Wybacz, kochanie, ale nie zjemy dzisiaj razem obiadu. Musiałem jechać na ważne zebranie zarządu. Dobrze wiesz, że staram się o wygranie tego przetargu. Wynagrodzę ci to. A i jeszcze jedno. Zrobiłabyś coś dla mnie? Jeśli tak to idź do Lousia. On ci wszystko wyjaśni.

Buziaki :).

Już byłam ciekawa, jaka to była przysługa. Ostatnio dość często robię za przewodnika hotelowego i osobę do towarzystwa. Och, to źle zabrzmiało. Moim zadaniem jest pokazywanie sławnym osobą lub bogatym biznesmenom uroków naszego hotelu i miasta. Kogo tym razem będę oprowadzać? Oby to nie był piłkarz Realu, bo chyba się załamię. Poszłam do mojego pokoju i przebrałam się w przygotowane dla mnie ubrania. No to, do boju!

***

Wybaczcie, że taki krótki i w ogóle, ale nareszcie go napisałam :) Wybaczcie mi błędy i literówki. Mam nadzieje, że się spodoba. Buziaki ;*

PROLOG.

Czy jest ktoś kto nie wyobrażał sobie spotkania ze swoim idolem? Brzmieniem jego głosu, wyglądem, zachowaniem, dotykiem, zapachem perfum. Trzy czwarte ludzi na świecie ma swojego bohatera. Gwiazdę, o której spotkaniu marzy i śni po nocach. Której talent i umiejętności ceni bardzo wysoko. Jak często jednak uda im się zrealizować takie marzenie? Niezwykle rzadko. Kto by pomyślał, że zwykła dziewczyna będzie jedną z nielicznych? Z tej garstki ludzi, którzy spotkali tą jedyną osobę. Poznali co to miłość, przyjaźń, poświęcenie i rodzina. Spotkali się z bólem, zawodem i trudnościami. Młoda Monic wkrótce przekona się, że życie może się obrócić o 180 stopni i nigdy nie być już takie samo. Czy będzie w stanie znieść kolejne zmiany? Czy po stracie matki i wyjazdu z ukochanej Barcelony uda jej się pozbierać? Czy w Alcalá de Henares znajdzie to czego szuka i potrzebuje?